Meningen - Recensies
FRUT!!

Brief aan FRET en het Nationaal Pop Instituut

Geachte Directie en Hoofdredactie,
De teneur van de op 4 April in uw blad Fret verschenen recensie van de Suite voor een Hypochonder dwingt ons tot een schriftelijke reactie. Evenwel blijkt dat het blad hiervoor geen podium biedt. Dus kloppen we bij U aan. De recensie luidde aldus:
"Hulde voor producer Matthijs Spek. Hij is een jaar met de multitracks van Suite Voor Een Hypochonder in de weer geweest en heeft het geluid van de sombere jaren tachtig prima terug gehaald. De Suite heeft weinig aan zeggingskracht verloren, maar de impact van het gesubsidieerde werkje door een stel omhooggevallen theatermakers moet niet overdreven worden. In het bijbehorende boekje is er net iets teveel dikdoenerij. Eigenlijk is Het Gat het enige leuke nummer. Dokter Dokter kan er ook mee door, maar komt anno 2006 als erg bij elkaar gejat over. Het hoge stemmetje van Hans Kosterman gaat ook al snel irriteren. En om zinsneden als 'Ik ging weer naar mijn bad en trok me met de Penthouse af, ik scheet diarree.' konden we in 1981 ook al niet lachen. Gelukkig is er dan nog altijd Cherry in Je Kan Doen Wat Je Wil. Een moordwijf met een geweldige stem, een suite waardig!"
Tot zover uw scribent en als volgt had ik willen reageren:


.NL domeinnaam registratie


Registreer nu ook snel uw punt NL domeinnaam via de voordeligste en beste provider in Nederland. ga naar NL domeinnaam registratie

"Braken sinds 1981"
Zelden in zo'n klein stukje zo'n groot onbenul ontmoet: in nog geen honderd woorden tellen wij twee feitelijke onwaarheden, drie inhoudelijke tegenstrijdigheden en één niet waargemaakte, dus lasterlijke, beschuldiging. Deze recensie zelf is te klungelig om diep op in te gaan en dat doen we dan ook maar niet. Misschien later, als we even tijd hebben, en dan op onze site: www.popgroepbraak.nl . Welhaast aandoenlijk: uw stukjesschrijver met onze tekst, waar hij al sedert 1981 vergeefs om probeert te lachen en die door ons nooit humoristisch bedoeld is geweest. Je zou er ook bijna een zuurpruim van worden.
Of een zeurpruim.
Wij hebben overigens wel even geglimlacht om deze warrige, maar gesubsidieerde medewerker van uw terecht gesubsidieerde Instituut, die onterecht maar gesubsidieerd, ons verwijt subsidie te hebben gekregen voor een 'werkje', daarmee kennelijk de drie kwartier durende Suite voor een Hypochonder bedoelend. Nee, geachte heer Pruim, die is geheel op eigen kracht tot stand gekomen, uit innerlijke noodzaak, muzikale gedrevenheid en behoefte aan perfectie. En, en dit moet U aanspreken, zonder financiele bijbedoelingen. Er is hier dus maar sprake van één 'gesubsidieerd werkje' en dat is het Uwe.
Inmiddels vragen wij ons wel af hoe een dergelijke onvakkundige en destructieve vorm van journalistiek zich verhoudt tot de doelstelling van het NPI om 'zich in te zetten voor de ontwikkeling en kwaliteit van de Nederlandse popmuziek.'

Tot zover mijn reactie die ik graag geplaatst had willen zien.
Ik ervaar het als uiterst unfair dat U met Fret tot in de uithoeken van het land muziekliefhebbers gratis van ongenuanceerde en voor ons zeer schadelijke frut voorziet terwijl U ons niet het recht op verweer gunt.
Hierover en over de vraag zoals gesteld in de slotzin van mijn reactie zouden wij als Braak graag Uw mening willen vernemen.

Hoogachtend,  Simon Been, 21 mei 2006.

Het Parool - Kunst. (zaterdag 4 maart 2006)

ZES JONGENS en een meisje werden zes mannen en een vrouw. Ik was bij de reünie van Braak, de beste Nederlandstalige band uit het begin van de jaren tachtig. Ze zouden integraal hun indrukwekkende Suite voor een hypochonder spelen (heruitgebracht, op cd).
Nee, de tijd had niet stilgestaan. De uiterlijke transformatie in die 25 jaar was des te treffender doordat vóór het optreden op een groot scherm oude beelden werden vertoond. Het publiek grinnikte. Je kon je afvragen wat grappig was, want ouder en dikker worden is geen lolletje, en toch grinnik je. Omdat het hun is overkomen en omdat het jezelf is overkomen, maar toch vooral omdat jij in het donker zit en zij in het meedogenloze licht staan. Maar hun aanwezigheid was geheel en al overtuigend. Ze speelden en zongen ten minste zo goed als toen. Zangeres Cherry Wijdenbosch (nog steeds zangeres) was fantastisch, béter nog dan toen. Maar ook Theo Mackaay (nu beeldhouwer) maakte grote indruk, doordat hij in het hoog niets leek te hebben verloren, en zelfs aan expressie leek te hebben gewonnen. Hans Kosterman (nu advocaat en bestuurder bij Buma/Stemra) zong ook nog als toen, soms met zijn idiote falset, en hij was even streng en strak in zijn optreden. Ik zag in dat theaterzaaltje pas goed wat een geweldige en rijke toetsenman Simon Been is. En die Dolf Koch (nu ontwerper gitaarversterkers) - wat een gitarist!
Die suite van Braak is eigenlijk één lang stuk dat niet onderbroken zou mogen worden door applaus. Maar af en toe deden we dat lekker toch, want het zijn ook gewoon losse nummers. En aan het eind de ovatie en het gejuich. Een toegift zit er met zo'n suite helaas niet in. Braak was een arrogant bandje. Simon Been sprak over het orkest, andere groepen noemde hij bandjes. Ik zag Been wel eens in het centrum van Utrecht langs de terrassen fietsen, langzaam, op een racefiets, in een korte broek, wat je je alleen kon permitteren als je een mooie, zelfbewuste jongen was. Zanger Hans Kosterman kende ik van het voetbalveld, waar we buiten clubverband wekelijks een partijtje speelden. Felle speler. Ik bewonderde hem om de even grappige als effectieve manier waarop hij een hoge bal kon doodleggen. Met zijn kont. Bal één keer laten stuiteren en dan de kont er laag boven houden. Alle fut is er meteen uit. Theo Mackaay, mooie jongen met krullen en een goddelijke stem, kende ik niet zo goed. Op hem was de kwalificatie arrogant niet van toepassing. Hij was ook de enige die met een licht Utrechts accent praatte. Zo'n zanger als Mackaay - hoog, soepel, fel - hadden we helemaal niet in Nederland, en zeker niet als in het Nederlands werd gezongen. Eerder had ik hem als Engelstalige zanger gehoord, want veel van de jongens in Braak zaten in de gezelligheidsband Tot Wederzijds Genoegen, waarin iedereen zijn eigen lievelingsnummers inbracht. Mackaay zong ook iets van mijn eigen favoriet, Little Feat. Met die stem bleek je dus ook Nederlands te kunnen zingen. Maar dat was niet gezellig meer.
Dat was hypochondrisch en pretentieus, en - vind ik nu nóg meer dan toen - ongelooflijk goed.
Bob Frommé
Het Parool - (februari 2006)
In de Nederlandstalige golf uit het begin van de jaren tachtig was er maar een band die drie verschillende zangers had, die een conceptplaat maakte en die op het podium geen contact met het publiek zocht, maar puur theatraal was.
Die band heette Braak en was in meer opzichten uniek.

Ik ken geen andere Nederlandse band die zich liet inspireren door de slow funk van Little Feat en de meer jazzy Featnummers die door pianist Bill Payne waren geschreven. Simon Been was de Payne van Braak. En ik ken geen betere Nederlandse zanger dan Theo Mackaay.

Hun plaat Suite voor een hypochonder die nu fris gemixt als cd is uitgebracht, was toen monumentaal. Ondanks de nieuwe mix klinkt het album nu 'dunner', omdat 25 jaar later voor monumentaliteit meer nodig is. Toch staan muziek, tekst en uitvoering nog recht overeind.
Hier wordt zeldzaam hoog gegrepen (zie ook de naam Suite).
De teksten zijn heftig, somber, paranoide, cynisch; de muziek is beschaafde rock, die vooral rockt als Theo Mackaay hoog uithaalt (S.O.S.). Cherry Wijdenbosch (later bekend geworden met de hit Een dame uit Suriname) is de zoetgevooisde jazzy stem, en Hans Kosterman doet de opgefokte stemmen waaronder een krankzinnige kopstem. Suite voor een hypochonder was uniek voor zijn tijd en is nog steeds opvallend goed.
JB

MusicMaker - (februari 2006)

BRAAK - SUITE VOOR EEN HYPOCHONDER
Eigen beheer / www.popgroepbraak.nl
Aanstaande zondag 26 februari speelt Braak in uitvalsbasis Utrecht haar, naar eigen zeggen, magnus opus uit 1980: ‘Suite voor een hypochonder’ en eerder dit jaar verscheen die lp ge-remasterd op cd (‘de definitieve versie’). Toentertijd was Braak behoorlijk opzienbarend want eigenlijk nergens mee te vergelijken. Het begaf zich ergens tussen Neerlands Hoop, Hauser Orkater, Bots en Jezus Christ Superstar, met geëngageerde, gewaagde teksten op behoorlijk intelligente, niet onder een noemer te vangen muziek (iTunes geeft zelfs ‘World’ als muziekcategorie aan). Een rockopera met Nederlandstalige teksten, zo noemen ze het zelf en dat dekt inderdaad aardig de lading. Niet geheel verrassend klinkt het nu wat gedateerd allemaal, bij vlagen zelfs hysterisch en aanstellerig, maar de kwaliteit van het geheel staat buiten kijf. ‘Paranoia’ bijvoorbeeld klopt nog steeds van alle kanten, van de tekst tot de opgefokte manier van zingen en de bijna zenuwachtig makende muziek. Anno 2006 neemt Braak nog steeds een unieke positie in en mits aangepast aan deze tijd, tekstueel en qua muzikale flow, zou deze doorstart in de toekomst voor mooie dingen kunnen zorgen.
(Bert Donker)
Een Muziekgeschiedenis der Nederlanden (Amsterdam, University Press, 1999, p. 875)
... de Utrechtse groep Braak, die met "Suite voor een Hypochonder" in 1980 een door critici hooggeprezen album afleverde.
Nationaal Pop Instituut (website)
Grote lof in linkse kringen krijgt Braak met het theaterrockprogramma "Suite voor een Hypochonder". Het gelijknamige, in eigen beheer uitgegeven album is een verzameling nummers rond het thema somberheid, muzikaal verbonden tot een werkstuk van ruim een uur. Succes bij een breder publiek blijft echter uit. De groep doet een historisch optreden op Rotterdam New Pop '80 en herhaalt de Suite vele malen in het land.
Het Parool (1980)
Van eigen bodem
Vandaag maar weer eens louter aandacht voor werk uit eigen land. Eén van de betere Nederlandstalige groepen is zonder twijfel Braak. die de elpee Suite Voor Een Hypochonder in eigen beheer heeft uitgebracht. Zo kan het dus ook. Een verrassend goede plaat met merendeels composities van zanger Hans Kosterman en toetsenman Simon Been. Zinnige teksten in een pakkend rock-kader. S.O.S. met behoorlijk wat variatie (Het Gat). Realisme en dreiging (In De Keuken Val Je Niet) maken deze plaat van Braak tot een boeiend brok vaderlandse rock.
Muziekkrant OOR (1980)
[Recensie van een optreden tijdens NL-Rock in Paradiso]
En dan Braak. Met recht de apotheose van de acht uur Nederlandstalige rock. Een formatie die dank zij haar routine de pretenties niet hoeft te schuwen en dan meteen maar alle registers opentrekt met het werkstuk Suite Voor Een Hypochonder, dat eerdaags ook in vinyl verkrijgbaar zaI zijn. Intellectuelen, dat wel, maar het engagement is nu eens geen hinderlijke ballast of excuus voor onkunde, al dient er voor gewaakt te worden dat het geheel van tekst en muziek door de breed opgezette arrangementen niet topzwaar wordt. De kneuterigheid is bij Braak ver te zoeken en dat is binnen de enclave die de Nederlandstalige rockmuziek binnen de Nederpop momenteel nog is, méér dan een verdienste. De groep schopt dan ook niet, zoals zoveel gelijkbespraakte collega's, vijfentwintig jaar popgeschiedenis van zich af. De Nederlandstalige rock staat nog in de kinderschoenen. Maar wet stoute schoenen.
Alfred Bos & Jochum de Graaf
Muziekkrant OOR (1980)
Braak steekt nek uit
Met Suite Voor Een Hypochonder is er eindelijk weer eens een echt goede Nederlandse plaat uitgekomen. Wat opvalt: een plaat in eigen beheer uitgebracht met een uitstekend geluid. Er zitten wel wat kleine oneffenheden In de produktie maar zeker vergeleken met de maxi-elpee Demo's is deze Suite een zeer volwassen produkt.
Toegegeven, het is een pretentievol werkstuk, theatraal, geen simpele teksten, hoogdravend en het gebruik van een kopstem en a-tonale pianoriedels behoren ook niet tot onze favoriete muzikale uitingen, maar de plaat boeit, intrigeert van begin tot eind. Het dilettantisme, het pseudomodernisme, het 'net echt'-gevoel dat je bij menig vaderlands popprodukt bekruipt, is hier ver te zoeken. Eindelijk eens een groep die z'n nek uitsteekt, iets te melden heeft.
De Suite is geen vrolijke plaat, maar dat is niet zo verwonderlijk als je het over hypochondrie, zwaarmoedigheid dus, hebt. De overgang tussen ironie en ernst is niet altijd even helder en de plaat biedt ook geen afgerond verhaal of na te streven doel. De visie van Braak is somber, cynisch, afstandelijk, verward, het wel-willen-maar-niet-kunnen. Braak is zich bewust van het gevecht tegen de bierkaai, maar latent is nog steeds het gevoel aanwezig dat het allemaal anders kan/moet. De Suite is een tijdsdocument, de angst, het grimmige, het bizarre, het complexe van de moderne tijden. De last van de wereld op je nek zonder concreet uitzicht.
Alfred Bos & Jochum de Graaf
Het Parool (1980)
Het gaat steeds beter met de Nederlandstalige popmuziek. De belangstelling ervoor neemt toe, het besef dat popmuziek ook in het Nederlands kan wordt steeds groter en de kwaliteit wordt steeds hoger. Een bewijs daarvan werd zaterdagavond geleverd door de Utrechtse groep Braak en Raijmond van het Groenewoud en The Centimeters uit het Vlaanderland.
Om met Braak te beginnen, deze bijna twee jaar oude groep speelde haar nieuwe programma "Suite voor een hypochonder" waarmee ze sinds kort door het land reist. Een hypochonder is iemand die de toekomst niet al te vrolijk inziet.
In "Suite voor een hypochonder" is zo'n beetje het wereldbeeld van Braak verpakt. Een niet al te vrolijk wereldbeeld en dat zou heel makkelijk kunnen leiden tot zwartgallige muziek met zeer droevig stemmende teksten. Het tegendeel is het geval. Braak heeft het collectieve van angst, machteloosheid, onzekerheid en ook boosheid weten te verhalen in scherpe, vaak ironiserende teksten (die zaterdag tot en met de komma's te verstaan waren) en bij tijden zeer swingende muziek. Al dreigt de muziek zo nu en dan toch door te schieten naar een wat té intellectueel niveau.
De bezetting van Braak biedt de groep veel mogelijkheden. Een ritmesectie (bas en drum), een pianist, twee elkaar afwisselende sologitaristen en maar liefst drie vocalisten.
De kracht van Braak vind ik vooral in het vocale gedeelte liggen en daarin onderscheidt Braak zich van de meeste Nederlandstalige popgroepen. Zanger-gitarist Theo Mackaay beschikt over een prachtig bluesy stemgeluid, Hans Kosterman doet het prima in de stukken waarin hij met een hoge kopstem moet zingen (die hij ondersteunt met een subtiele act) en zangeres Cherry Wijdenbosch kan met haar wat jazzy stem alle kanten op - van zacht en sensueel tot hard en agressief.
Frans Kotterer
Fanmail
28 juni 2006,
ben ik bij een concert in Vredenburg. Het is pauze en ik verveel me wat. Ik staar wat uit de ramen. Even denk ik dat ik hallucineer. "Zaterdag 27 Juni, Suite voor een hypochonder." Het staat er echt. Op een muziekcentrumbanner. Na de pauze vlieg ik 25 jaar terug en mis waar ik voor gekomen was.
Beste leden van Braak, ik vind net jullie site. Heerlijk om even op te grasduinen. En om even op die fragmenten te klikken. Het is nog steeds zo mooi... Ik verheug me op de cd, die nu naar mij op weg is.
Maar mijn voornaamste angst; heb ik echt alles gemist? Spelen jullie nog een keer? Ergens?
Wim Arnold Bik
21 maart 2006
Ik was een jaar of zestien toen ik de LP Suite voor een hypochonder kocht. Of beter: bestelde. Want ik kan me nog herinneren dat ik ‘m per post thuis bezorgd kreeg. De Nederlandstalige bandjes waren toen in en ik volgde ze op de voet. Radioprogramma Popdonder+ van Koos Zwart besteedde erg veel aandacht aan dit nieuwe fenomeen. We hadden buiten Bots en het prachtige initiatief Pop in je Moerstaal (van Ad Visser?) eigenlijk nog nooit fatsoenlijke Nederlandstalige popmuziek gehoord (Polle Eduard schiet me te binnen – Normaal). Popdonder+ bracht een verzamelaar uit ‘uitholling overdwars’. Die moet ook nog ergens in m’n platenkast staan. Ik herinner mij nog ‘Contact Rock’ van Toontje Lager.

Afijn, ik moet daar ook voor het eerst Braak gehoord hebben. En ik was overdonderd. Ik moest die plaat hebben. En toen hij eenmaal binnengekomen was: voorzichtig uit het karton halen (er zat nog een briefje bij met een stempel van het Braak-logo) en op de platenspeler. Ik kan mij herinneren dat ik overweldigd was door alle stijlen en de hoge kwaliteit van de songs. Het was eigenlijk of ik naar twee of drie bands luisterde. Topstukken: ik draag een button ik ben ok, in de keuken val je niet (ik luister ‘m net op jullie site en het kippenvel staat over mijn hele lijf – ik zing de tekst nog zo mee!), kramp (ik had een meisje in de klas die de hele dag maar glimlachte), sos – (de dijk avant la lettre). Wat vooral opviel was de uitstekende productie. Alles stond als een huis en klonk vol en af – waar veel Nederlandse producties nogal kitscherig waren – los van het feit of ze in het Nederlands gezongen werden of niet. Ik heb net wat fragmenten gehoord en kan alleen maar zeggen: tijdloze kwaliteit. Huiveringwekkend.

Braak was indertijd echt mijn band – mijn ontdekking. Ik vond het doodzonde dat jullie nooit meer een tweede plaat gemaakt hebben. Ik heb de mini-elpee van Cherry Wijdenbosch en Simon Been later nog gekocht – en ook grijsgedraaid. Toch miste het de scherpe randjes die de composities van Hans Kosterman en ook Theo Mackaay hadden. Jammer dat de groep zo snel uit elkaar is gespat – waarschijnlijk te veel talenten in één band. Zal het er alsnog van komen? Zoals Klaar van Doe Maar? En zou het dan nog diezelfde kwaliteit weten te halen? Ik hoop dat jullie het aandurven!

Ik heb Suite voor een hypochonder zeker al meer dan 15 jaar niet meer gedraaid– met de opkomst van de cd-speler is ie langzaam steeds verder uit het zicht verdwenen. Daarom was ik dit najaar zeer verheugd te lezen dat er een cd aan zat te komen. Ik geloof dat ik bij het popinstituut gekeken had of zij een cd konden maken van deze plaat. En toen stond aangekondigd dat jullie dit zelf zouden doen. Inmiddels heb ik al verschillende recenties gelezen. En ik ben alleen maar nieuwsgieriger geworden. Ik ga de cd gewoon meteen bestellen. En hoop een kaartje voor 27 mei te kunnen bemachtigen… Of kan ik die ook bij jullie bestellen?
Met vriendelijke groet,
Eric de Lange, Amsterdam
27 februari 2006
Was erbij in 't Hoogt met een Duitse vriend en mijn vriendin die Braak niet kenden, Iedereen een beetje ouder, ook de fans van het eerste uur, maar de nuziek stond nog steeds als een huis en dat vonden ook mijn twee introducees. Ben benieuwd of Braak ook met nieuw werk gaat komen. De CD van de Suite is veel en veel gedetailleerder dan de plaat, maar klinkt tegelijk een stuk dunner en koeler (cd-koel) zou ik zeggen. En Cherry heeft één en ander opnieuw ingezongen (maar misschien staat dat wel in het boekje, wat ik nog niet gelezen heb) Ik ben benieuwd naar het gevolg.
Groet, Arthur
Ha Arthur, ik kreeg je reacties op de cd van de Suite van Jaap.
Nee, Cherry heeft niets opnieuw ingezongen, noch enig andere partij is opnieuw ingespeeld. Geen van de braak-bandleden is ooit erg gelukkig geweest met bepaalde klankverhoudingen op de plaat van de Suite, met name de verhouding tussen het laag ten opzichte van de zangstemmen. De verstaanbaarheid, zo essentieel voor een dergelijk pretentievol nederlandstalig concept kwam er hierdoor te bekaaid af. Omdat de kwaliteit van de oorspronkelijke multitracks flink door de zogenaamde tand des tijd waren aangetast was reconstructie van de klank van hoog tot laag onvermijdelijk; dat we van die noodzaak gebruik hebben gemaakt om het geheel te laten klinken zoals ik dat 25 jaar geleden graag hadden gewild spreekt voor zich. Ik kan me voorstellen dat als je gewend bent aan de plaat je verrast wordt door de gedetailleerdheid van de arrangementen, zoals iemand schrikt van de heldere lichte kleuren van een schoongemaakt schilderij. Misschien verklaart dit ook je indruk van meer hoog in zekere zin is dat waar omdat door de nu (beter) hoorbare arrangementen het muzikale 'zwaartepunt' hoger komt te liggen. We (Matthijs Spek en ik) hebben zoals je begrijpt uitgebreid en langdurig verschillende verhoudingen op diverse geluidssystemen beproefd en zijn overtuigd uit die experimenteerfase gekomen; zo moet het klinken en niet anders.
Blijft over: smaak en daar kan je over twisten.
Groet. Simon Been.
PS. We zijn zeker van plan om door te gaan, ook met non-suite-materiaal.
26 februari 2006.
Beste BRAAK. Wat een prachtig optreden. Vijf vocalisten: Hans telt voor twee met zijn kopstem en 'gewoon' zingen, Cherry telt voor twee met haar taalvaardigheid, haar techniek en emotionele mogelijkheden en Theo als uitstekende rockzanger. Enorme variatie in inzet en sferen. Prachtige geluidslandschappen. BRAAK hoort bij de hele goede rock-groepen! Heb met tranen in mijn ogen (nu en dan) geluisterd.
Terug de toekomst in!
Otto Hamer.
25 februari 2006.
Het zal in 1984 geweest zijn dat ik op weg naar een vriend in Duitsland de 3 Braak LP's bij Muziek Staffhorst zag staan (de korte Demo's en Ik weet wat je lust, en die van gewone lengte Suite voor een Hypochonder. Heldenkermis had ik al. Ik vond ze mooi, maar kon ze mooilijk met de trein met me mee slepen. Ik besloot ze op de terugweg te kopen. Na een week vakantie waren ze weg, uitverkocht. Ik heb er naderhand jaren naar gezocht in het tweedehands cirquit. Ben toen ik ze gevonden had ook alleen nog maar in een 2e hands platenzaak geweest om hoezen te kopen. In de tussentijd had ik Suite alleen maar op een bandrecorderband staan, waarmee ik een enkele bezoeker desondanks toch nog wel tot hebberigheid wist te verleiden. In studiejaar 84-85 zong ik de teksten van Suite dikwijls met studievriend Peter schallend op de fiets als we door Utrecht naar de Uithof fietsten. Inmiddels staan de twee halve en twee hele lp's allang op 2 zelfgebrande cd's om ze draaibaar en vrij van krassen te houden. Van mijn hele platencollectie hebben alleen Tjaikovski, Max Bruch Dvorak en enkele andere klassieken, evenals Nina Hagen en Braak de tand destijds doorstaan en gaan ze nog een paar keer per jaar de cd-speler in om beluisterd te worden. Wat me ten slotte opvalt is dat een zeker amateurisme in de opnametechniek en ongepolijst spel eind jaren zeventig blijkbaar niet iets was om je voor te schamen, maar een zekere cultstatus bood waarmee je je als band kon onderscheiden. Er zat weinig dynamiek in de opnamen, het geheel klonk nogal vlak en droog. De eerste van Toontje lager, met Bert Maas, had dat; Demo's ook, evenals de eerste van de Keulse dialectband Bap. Braak was de enige die daarna geen gelikte muziek is gaan maken, en mede daardoor wel nooit doorgebroken zal zijn. Het geeft niet, ik geniet er nog steeds van en ben erbij in 't Hoogt.
Arthur Lengkeek
3 januari 2006.
Ik heb vandaag de nieuwe cd met de post gekregen en hij klinkt geweldig. Ik vond de nummers altijd al goed, maar nu in de nieuwe uitvoering is het helemaal top. Ik wil graag op de hoogte gehouden worden van allerlei Braak-nieuws, dus graag mijn adres op de maillijst voor de nieuwsbrief waarvan sprake is op jullie site:
Rob Weenink
30 december 2005.
Hallo,
Ik heb ' De suite' alleen op een cassettebandje en ik vind het nog steeds de beste Nederlandstalige plaat ooit verschenen, maar ook muzikaal vind ik die plaat uitzonderlijk. Ik heb wel ' Heldenkermis' en de mini-plaat ' Ik weet wat je lust' , beide op LP.
Nu las ik dat de bassist van ' de Suite' waarschijnlijk niet mee gaat optreden, maar dat zijn plaats wordt ingenomen door Jan van de Berg. Klopt het dat dat de bassist op Heldenkermis is? Ik heb nooit geweten dat hij niet op 'De Suite' meespeelt. Als totaal vind ik ' Heldenkermis' niet zo goed als ' De Suite', maar er staan wel een paar hele ijzersterke nummers op en ik vind/vond het jammer dat Cherry hier niet meer op meezingt. Ik heb vandaag het geld overgemaakt om de nieuwe cd te bestellen en ik blijf jullie in de gaten houden.
Veel succes en nogmaals dank voor het opstarten en op cd uitbrengen van 'De Suite'.
Rob Weenink
23 december 2005.
Fantastisch dattie uit is! Net gekocht bij Plato leiden!
Groet Jan Willem
17 december 2005.
Ik viel van de bank.
Net op het punt een boterhammetje te smeren hoor ik het woord Braak voorbij komen op de radio en als getroffen door een elektrische schok staan al mijn haren overeind. BRAAK! De radio gaat hard en ik hoor de aankondiging van De Suite, morgen in Hofman.
De elpee is ooit op onbegrijpelijke wijze uit mijn collectie verdwenen, maar toch zing ik de flarden op de radio moeiteloos mee. Ik ben erbij, morgen, het wordt een weerzien van jewelste. Dolf, Cherry, long time no see maar morgen is het zover!
Marcel Croese
17 december 2005.
Geweldig, ik hoorde zojuist op de radio (17-12, Radio 1 Journaal) dat 'Suite voor een Hypochonder' op cd verschijnt. Ik ben mijn vinyl exemplaar lang geleden kwijt geraakt; gezien mijn leefstijl toentertijd waarschijnlijk al snel nadat ik 'm kocht. Ik koop 'm volgende week bij een Plato-filiaal.
En mijn complimenten voor de website. Hou mij op de hoogte van liveoptredens
Alf Berendse
14 december 2005.
Beste Brakers,
Ik heb begin jaren tachtig een concert van suite voor een hypochonder in Utrecht meegemaakt. En nog steeds is dat een van de meest indrukmakende concerten voor mij in die tijd, of eigenlijk gewoon ooit. Wanneer zijn jullie weer waar te bezoeken (met suite voor een hypochonder)? Succes met jullie CD (die ik natuurlijk inmiddels heb besteld. De plaat is té grijs gedraaid om nog te beluisteren.
Groets & goeds,
Kor Al
4 mei 2004.
Wanneer komt 'ie uit???
Jeetje, 1980... Braak vooraan in de eerste golf nederpop! Volgens mij heb ik Braak zien optreden op het allereerste
Flaterpopfestival (in de Doelen in Delft, 1980 of 1981), ook op dat festival waren polle eduard en raymond van het groenewoud. Een nog Henny-loos DoeMaar stond tijdens pauzes in de foyer roemloos door het geroezemoes heen te spelen.
Enne...what about Heldekermis, gaat die ook op cd uitkomen??
Groet, Jol
9 februari 2004.
Mijne Heren,
Fantastisch dat dit  (eindelijk) op cd wordt uitgebracht. Is het ook mogelijk, of zal het mogelijk zijn,  een exemplaar ervan in Belgie geleverd te krijgen?  Zo ja, is er dan al enig zicht op hoe ik eea. financieel zou moeten regelen?
Zo nee, enig idee of ik straks de grens over moet, of zou er ook een 'normale' release volgen die het juweel via de platenzaak aan de man brengt?
Alvast bedankt,
Met vriendelijke groet,
Danny Van Acker
4 juni 2004.
Hoi,
Ik heb Braak een 5 keer in Utrecht, Groningen, en op New Pop in Rotterdam gezien. LP doodgedraaid, uitgeleend en nooit meer terug gezien. Cassettebandje uitgesleten en gebroken.
Ja, ik zou graag de muziek weer willen hebben. Wat wordt de kwaliteit? Van de orginale mastertape? remix? of kopie van de LP?
En hoe kan ik er aan komen? ik woon al weer 15 jaar in Noorwegen, maar ken nog genoeg mensen in Nederland om het via hun te regelen.
Met vriendelijke groeten,
Kees
5 juni 2005.
Beste Mensen,
Laat me a.u.b. weten wanneer ik “suite voor een hypochonder” hoe waar kan krijgen.
Al vast harstikke bedankt en groeten
Bert
Heb je iets te melden, e-mail dan.